Szczenięta '13

VII TYDZIEŃ

jamniki długowłose standardowe – VII TYDZIEŃ
7 tydzień

Czary mary Pana podziałały, jemy ile wlezie. Znów przyjechała do nas Karolinka z Pawłem. I znów radości było co nie miara, mizianek, przytulanek, a w kojcu o dziwo, nawet Paweł wylądował. No cóż trudno oprzeć się naszemu urokowi, my to doskonale rozumiemy, jesteśmy wyrozumiałe i chętnie dzielimy się nasza przestrzenia. Choć wiadomo że to NA’ILA jest wybranką Karoliny i Pawła to żadne z nas nie czuło się pominięte. Żeby Państwu nie było za dobrze to znów zaczęłyśmy grymasić. Pan nie próbował z nami negocjować. Znowu poczarował i miska zniknęła w mgnieniu oka. Nawet było tak że jak mamusia z babcią były na spacerze to Pani musiała nam robić dokładkę.
Z czystością jeszcze lepiej, zresztą widać to w kojcu. No chyba że łapkami coś przyniesiemy z brudnej części. Nie mamy już podkładów pod szafą, zaraz po podkładach był tam kocyk, a teraz legowisko. O dziwo nie próbujemy go rozszarpać i zjeść. Z siusianiem to tak już 80 – 90% skuteczności na podkładzie, za to z drugim daniem to już 90 – 95 %. Tak w ogóle to jak tylko mamy okazję to wolimy wszystko robić poza kojcem, ale nie zawsze jest to możliwe.
Pan to już ze wszystkim ma poślizg, nie wiedzieć czemu brakuje mu czasu, pewnie za dużo się leni. Nasze narodziny i pierwsze dwa tygodnie były jak u Hitchcocka, delikatnym trzęsieniem ziemi, ot tak 10 w skal Richtera, właściwa akcja zaczyna się dopiero później, ale Państwo uwielbiają dobre kino akcji. Z nami po prostu nie sposób się nudzić.
Mamy już nasze kocyki z imionami, jeszcze ich nie ma w kojcu ale Pan obiecał że da się nam nimi pobawić.
Pierwszy raz w życiu to my komuś złożyłyśmy wizytę, naszej Pani doktor, no może nie do końca, ale One przecież są wszystkie nasze. Poszłyśmy Je osobiście poznać. Niestety był też inny bardziej bolesny powód wizyty. Dostałyśmy nasze pierwsze w życiu zastrzyki. Na pierwszy ogień poszedł NADIR, okazało się że jest strasznie gruboskórny, kto by pomyślał, a taki całuśno milutki jest. Nawet dało się to wszystko przeżyć, nikt nawet nie zapłakał. Przy okazji okazało się że Pani doktor jest też specjalistką jądrową. Licznika geigera Mullera co prawda przy sobie nie miała. Stwierdziła że bomby to z tego nie zrobimy, ale to co chłopcy mają w 100% wystarczy do późniejszych reakcji jądrowych. Takie to bombowe chłopaki. Dobrze ze mamusia z nami była bo niewiele brakowało i w gabinecie straciłybyśmy przewagę liczebna. Coś nam ostatnio dostawca Internetu szwankuje i od czasu do czasu nie możemy błyszczeć w Internecie.
Pani kupiła chłopcom nowe obróżki. Poprzednie były ciut ciasne i co rusz spadały a raczej wzajemnie je sobie ściągałyśmy. Trochę różnią się kolorystyką, niebieska w kamerze wygląda jak biała a żółta trochę jak pomarańczowa. Z czerwoną i czarną nie ma problemu. Tylko brązowej nie było.
Coraz mniej nas w kojcu. Dużo czasu spędzany przede wszystkim na korytarzach, tam też popołudniu i wieczorem jemy. Jak już jesteśmy umordowane trafiamy do kojca i z reguły śpimy. Z reguły nie znaczy zawsze. Znalazłyśmy nową zabawę, targanie podkładu. Uczymy się szybko, ale przecież nie za pierwszym razem. Pan tępi to w zarodku, ak któryś z nas się do niego dobiera, Pan natychmiast go odsuwa i mówi nie. Gorzej z tymi którzy tego nie robili przy Panu. Podobno tak nie wolno bo potem nie mamy na co siusiać, w kojcu jest bałagan a jak tego pojemy to jest trochę problem. Ale za to ile jest zabawy. Pan musiał specjalnie przyjechać bo nieźle narozrabiałyśmy z podkładem. Oczywiście zmęczone, z poczuciem dobrze spełnionego obowiązku udawałyśmy greka i spanie.
Czuć powiew nadchodzącej wiosny i zmian. W przyszłym tygodniu zacznie się przerzedzać w kojcu.
Końcówka tego i przyszły tydzień będą burzliwe.